Οταν σε μια συντεταγμένη Πολιτεία συμβαίνει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, ένα γεγονός μεγάλο, μια εξέλιξη δραματική, ένας ξαφνικός χαμός ενός πολύ αγαπητού δημόσιου προσώπου, κάτι εντελώς έξω και πάνω από τα συνηθισμένα και με επίδραση μεγάλη για τον λαό, τότε προφανώς η κεντρική Κυβέρνηση είναι αυτή που θα αποφασίσει πως θα χειριστεί την κατάσταση, και όχι οι πολίτες. Ετσι, δίνεται εντολή για ημιαργία ή αργία και σημαίες μεσίστιες όταν ένα σημαίνον πρόσωπο φύγει απο αυτόν τον (εν τέλει, μάταιο) κόσμο, κάτι που προφανώς δεν μπορεί να κάνει ο κάθε πολίτης. Δηλαδή, ο κάθε ένας απο εμάς, σαν αυτόβουλη, σκεπτόμενη προσωπικότητα, έχει τις απόψεις του, τις ιδέες του και τον δικό του τρόπο να δρα, να αντιδρά, να χαίρεται, να λυπάται, να πενθεί. Η απόφαση λοιπόν πάντα παίρνεται απο την κεντρική εξουσία, σε επίπεδο κράτους, Αρχής, ακόμα και μεγάλης εταιρείας. Και για το Σπορ του αυτοκινήτου, η μία και μοναδική πλέον Αρχή, είναι η "νέα" Ομοσπονδία (ΟΜΑΕ) με το εμφανώς "παλιό" -ούτε καν ανακυκλωμένο- διοικητικό προσωπικό.
Τα τελευταία χρόνια, η χώρα μας γνώρισε μια τεράστια καθίζηση σε επίπεδο ηθικών αξιών, μια απίστευτη ισοπέδωση των πάντων όπου έννοιες όπως η φιλία, η αστική ευγένεια, το τακτ, η "συναδελφωσύνη" (camaraderie), η ειλικρίνεια, η ευθύτητα, η εμπιστοσύνη, όχι μόνο έχουν χαθεί, αλλά αυτό έφτασε να θεωρείται φυσικό και αναμενόμενο, οπότε μπορείς να είσαι -ή να γίνεσαι κατά περίσταση- άφιλος, αγνώμων, αγενής, ψεύτης ή (συγχωρήστε μας τον -ακριβέστατο- χαρακτηρισμό) ρουφιάνος, χωρίς να σε ψέξει κανείς!!! Κατάλοιπο κι αυτό των διεφθαρμένων κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, και ιδιαίτερα βολικό για τις "εξουσίες" κάθε λογής, που ιδιαίτερα σ' αυτή την εποχή της κρίσης όπου όλοι τρέχουν πανικόβλητοι παλεύοντας για το ψωμί της οικογένειάς τους, βρίσκουν την ευκαιρία να μοιράσουν και να ξαναμοιράσουν την -όποια- "πίτα", μια και ουδείς ασχολείται με άλλα θέματα πέραν της επιβίωσης. Κι όμως... Ακριβώς τις ώρες της γενικής κατάρρευσης, πρέπει να καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια να σταθούμε όρθιοι, ανατρέχοντας σε πατροπαράδοτους, και κάποτε "αυτονόητους" κώδικες αξιών, γιατί πάντα, μα πάντα, η ηθική ανόρθωση προηγείται της οικονομικής.
Στη μικρή μας χώρα, τα θανατηφόρα ατυχήματα εν ώρα αγώνα αυτοκινήτου και μοτοσυκλέττας, είναι ελάχιστα, μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού σε εύρος δεκαετιών, συντρίβοντας τις παγκόσμιες στατιστικές. 'Οταν όμως χάνεται ένας αδελφός μας αγωνιζόμενος (έστω κι αν δεν τον είχαμε ποτέ γνωρίσει), το σοκ είναι τόσο μεγάλο που αρνούμεθα ακόμα και να το πιστέψουμε. Χωρίς να αποδίδονται ευθύνες, χωρίς να αναζητούνται αίτια, παρακολουθούμε σιωπηλοί και βαθειά συντετριμμένοι τις τραγικές εξελίξεις, ψάχνοντας τρόπο νοερής προσέγγισης της οικογένειας, που έγινε και δική μας οικογένεια, γιατί είναι και δικός μας πόνος. Ναι, είναι αλήθεια ότι άνθρωποι χάνονται κάθε μέρα, απο αρρώστιες, απο μοιραία σφάλματα, από οδικά ατυχήματα. Οπως αλήθεια είναι, ότι πέραν της στενοχώριας και της θλίψης που θα νοιώσεις διαβάζοντας στις ειδήσεις για τον χαμό ενός συνανθρώπου, όταν το χτύπημα έρθει μέσα στη "δική σου" οικογένεια, η συντριβή δεν έχει περιγραφή, ο πόνος δεν έχει όρια, το παράπονο δεν έχει παρηγοριά. Τι κάνεις τότε; Σηκώνεσαι το επόμενο πρωί και πηγαίνεις στη δουλειά σου σαν να μην συνέβη τίποτε; Ισως υπάρχουν άτομα με εσωστρεφείς χαρακτήρες που θα το κάνουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι "πονούν" λιγότερο. Όταν όμως πρόκειται για μια μεγάλη οργανωμένη "οικογένεια", όπως αυτή του Μηχανοκίνητου Αθλητισμού, τότε είναι ευθύνη της Αρχής, της ηγεσίας, το να δείξει έμπρακτα τον σεβασμό της προς το ΠΑΙΔΙ της που χάθηκε. Το δικό της παιδί, και τον δικό μας αδελφό.
Μετά απο μια δύσκολη, δραματική στην σιωπή της εβδομάδα, ο Λουκάς Γιαννακούλης, οικογενειάρχης, πατέρας τριων περήφανων αγοριών, επιστήμονας, ορειβάτης, μοτοσυκλεττιστής και οδηγός αγώνων, έχασε την ύστατη μάχη και τον κέρδισε η αιωνιότητα.
Δυο μέρες μετά, ενώ ΟΛΟΣ ο κόσμος (μας) πενθούσε σιωπηλά, ήταν προγραμματισμένος ένας αγώνας ραλλύ, λίγων χιλιομέτρων, στην Αττική, όχι μακριά απο το "σημείο μηδέν" του τραγικού Παλλάδιου, όπου φίλοι σχεδόν καθημερινά αφήνουν λίγα λουλούδια εις μνήμην. Και, ενώ ακόμα και μικρά παιδιά καταλάβαιναν, και περίμεναν, ότι η Αρχή του Σπορ, η ΟΜΑΕ και οι διοικούντες, θα ματαίωναν τον αγώνα σε ένδειξη ΣΕΒΑΣΜΟΥ προς την οικογένεια του εκλιπόντα...τίποτα... Μόνο λίγα λόγια σ' ένα σάιτ. Και ο αγώνας, έγινε κανονικά. Με πολύ λίγες συμμετοχές μεν (γιατί υπήρξαν και μερικοί οδηγοί που απέσυραν τις συμμετοχές τους, πράττοντας αυτό το οποίο δεν τόλμησε η ηγεσία τους), αλλά έγινε. Και φυσικά, τα πληρώματα και οι οργανωτές έπραξαν κατά συνείδησιν. Ουδείς έχει απαίτηση συντεταγμένης αντίδρασης από μεμονωμένα άτομα, ούτε βεβαίως αμφισβητείται η ειλικρινής τους θλίψη. Αλλά, γι' αυτό δεν υποτίθεται ότι υπάρχουν οι Αρχές και οι ηγεσίες; Για να αναλάβουν δράση και για να πάρουν αποφάσεις δύσκολες; Για να δώσουν την κατεύθυνση και να απαλλάξουν τον κόσμο τόσο απο την συλλογική όσο και απο την ατομική ευθύνη του οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί "λανθασμένο" ή "απρεπές";
Ναι, η ζωή θα συνεχιστεί.
Όχι, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τα μελλούμενα.
Ναι, αν κάποιος ήξερε τι θα του συμβεί, προφανώς θα το
απέφευγε διαχρονικά.
Και ναι, μακάρι το Σπορ που αγαπάμε (και μας "βασανίζει" εδώ και δεκαετίες) να αποκτήσει μια ηγεσία με ανάστημα και τόλμη αντάξια των θυσιών που κάνουν οι περισσότεροι αγωνιζόμενοι, και άξια να θυσιάσει ένα "σπριντ" για να αποδώσει τιμές στο παιδί της, που φεύγοντας μας άφησε όλους συντετριμμένους και "φτωχότερους"... Δ.Π.
Τα τελευταία χρόνια, η χώρα μας γνώρισε μια τεράστια καθίζηση σε επίπεδο ηθικών αξιών, μια απίστευτη ισοπέδωση των πάντων όπου έννοιες όπως η φιλία, η αστική ευγένεια, το τακτ, η "συναδελφωσύνη" (camaraderie), η ειλικρίνεια, η ευθύτητα, η εμπιστοσύνη, όχι μόνο έχουν χαθεί, αλλά αυτό έφτασε να θεωρείται φυσικό και αναμενόμενο, οπότε μπορείς να είσαι -ή να γίνεσαι κατά περίσταση- άφιλος, αγνώμων, αγενής, ψεύτης ή (συγχωρήστε μας τον -ακριβέστατο- χαρακτηρισμό) ρουφιάνος, χωρίς να σε ψέξει κανείς!!! Κατάλοιπο κι αυτό των διεφθαρμένων κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, και ιδιαίτερα βολικό για τις "εξουσίες" κάθε λογής, που ιδιαίτερα σ' αυτή την εποχή της κρίσης όπου όλοι τρέχουν πανικόβλητοι παλεύοντας για το ψωμί της οικογένειάς τους, βρίσκουν την ευκαιρία να μοιράσουν και να ξαναμοιράσουν την -όποια- "πίτα", μια και ουδείς ασχολείται με άλλα θέματα πέραν της επιβίωσης. Κι όμως... Ακριβώς τις ώρες της γενικής κατάρρευσης, πρέπει να καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια να σταθούμε όρθιοι, ανατρέχοντας σε πατροπαράδοτους, και κάποτε "αυτονόητους" κώδικες αξιών, γιατί πάντα, μα πάντα, η ηθική ανόρθωση προηγείται της οικονομικής.
Στη μικρή μας χώρα, τα θανατηφόρα ατυχήματα εν ώρα αγώνα αυτοκινήτου και μοτοσυκλέττας, είναι ελάχιστα, μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού σε εύρος δεκαετιών, συντρίβοντας τις παγκόσμιες στατιστικές. 'Οταν όμως χάνεται ένας αδελφός μας αγωνιζόμενος (έστω κι αν δεν τον είχαμε ποτέ γνωρίσει), το σοκ είναι τόσο μεγάλο που αρνούμεθα ακόμα και να το πιστέψουμε. Χωρίς να αποδίδονται ευθύνες, χωρίς να αναζητούνται αίτια, παρακολουθούμε σιωπηλοί και βαθειά συντετριμμένοι τις τραγικές εξελίξεις, ψάχνοντας τρόπο νοερής προσέγγισης της οικογένειας, που έγινε και δική μας οικογένεια, γιατί είναι και δικός μας πόνος. Ναι, είναι αλήθεια ότι άνθρωποι χάνονται κάθε μέρα, απο αρρώστιες, απο μοιραία σφάλματα, από οδικά ατυχήματα. Οπως αλήθεια είναι, ότι πέραν της στενοχώριας και της θλίψης που θα νοιώσεις διαβάζοντας στις ειδήσεις για τον χαμό ενός συνανθρώπου, όταν το χτύπημα έρθει μέσα στη "δική σου" οικογένεια, η συντριβή δεν έχει περιγραφή, ο πόνος δεν έχει όρια, το παράπονο δεν έχει παρηγοριά. Τι κάνεις τότε; Σηκώνεσαι το επόμενο πρωί και πηγαίνεις στη δουλειά σου σαν να μην συνέβη τίποτε; Ισως υπάρχουν άτομα με εσωστρεφείς χαρακτήρες που θα το κάνουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι "πονούν" λιγότερο. Όταν όμως πρόκειται για μια μεγάλη οργανωμένη "οικογένεια", όπως αυτή του Μηχανοκίνητου Αθλητισμού, τότε είναι ευθύνη της Αρχής, της ηγεσίας, το να δείξει έμπρακτα τον σεβασμό της προς το ΠΑΙΔΙ της που χάθηκε. Το δικό της παιδί, και τον δικό μας αδελφό.
Μετά απο μια δύσκολη, δραματική στην σιωπή της εβδομάδα, ο Λουκάς Γιαννακούλης, οικογενειάρχης, πατέρας τριων περήφανων αγοριών, επιστήμονας, ορειβάτης, μοτοσυκλεττιστής και οδηγός αγώνων, έχασε την ύστατη μάχη και τον κέρδισε η αιωνιότητα.
Δυο μέρες μετά, ενώ ΟΛΟΣ ο κόσμος (μας) πενθούσε σιωπηλά, ήταν προγραμματισμένος ένας αγώνας ραλλύ, λίγων χιλιομέτρων, στην Αττική, όχι μακριά απο το "σημείο μηδέν" του τραγικού Παλλάδιου, όπου φίλοι σχεδόν καθημερινά αφήνουν λίγα λουλούδια εις μνήμην. Και, ενώ ακόμα και μικρά παιδιά καταλάβαιναν, και περίμεναν, ότι η Αρχή του Σπορ, η ΟΜΑΕ και οι διοικούντες, θα ματαίωναν τον αγώνα σε ένδειξη ΣΕΒΑΣΜΟΥ προς την οικογένεια του εκλιπόντα...τίποτα... Μόνο λίγα λόγια σ' ένα σάιτ. Και ο αγώνας, έγινε κανονικά. Με πολύ λίγες συμμετοχές μεν (γιατί υπήρξαν και μερικοί οδηγοί που απέσυραν τις συμμετοχές τους, πράττοντας αυτό το οποίο δεν τόλμησε η ηγεσία τους), αλλά έγινε. Και φυσικά, τα πληρώματα και οι οργανωτές έπραξαν κατά συνείδησιν. Ουδείς έχει απαίτηση συντεταγμένης αντίδρασης από μεμονωμένα άτομα, ούτε βεβαίως αμφισβητείται η ειλικρινής τους θλίψη. Αλλά, γι' αυτό δεν υποτίθεται ότι υπάρχουν οι Αρχές και οι ηγεσίες; Για να αναλάβουν δράση και για να πάρουν αποφάσεις δύσκολες; Για να δώσουν την κατεύθυνση και να απαλλάξουν τον κόσμο τόσο απο την συλλογική όσο και απο την ατομική ευθύνη του οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί "λανθασμένο" ή "απρεπές";
Ναι, η ζωή θα συνεχιστεί.
Όχι, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τα μελλούμενα.
Ναι, αν κάποιος ήξερε τι θα του συμβεί, προφανώς θα το
απέφευγε διαχρονικά.
Και ναι, μακάρι το Σπορ που αγαπάμε (και μας "βασανίζει" εδώ και δεκαετίες) να αποκτήσει μια ηγεσία με ανάστημα και τόλμη αντάξια των θυσιών που κάνουν οι περισσότεροι αγωνιζόμενοι, και άξια να θυσιάσει ένα "σπριντ" για να αποδώσει τιμές στο παιδί της, που φεύγοντας μας άφησε όλους συντετριμμένους και "φτωχότερους"... Δ.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου